ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΙΓΕΙΡΟΥ

ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΜΝΗΜΕΣ

Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

Χορωδία

Χορωδία κυριών και όχι μόνο.
Απρίλιος 2009.

Αναρτήθηκε από 6942432482 στις 11:33 μ.μ.

Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Μοιραστείτε το στο Twitter Μοιραστείτε το στο Facebook Κοινοποίηση στο Pinterest

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ-ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

6942432482: billtheo@windowslive.com

Προβολή πλήρους προφίλ

Ευχαριστήριο

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα τα μέλη του συλλόγου για την συνδρομή τους στην δημιουργία αυτής της σελίδας και ιδιαίτερα στους Σταύρο Παιδαράκη,Τάσο Βουδιώτη (φωτογραφικό υλικό,βίντεο) και την Άννα Πατρωνίδου (κείμενα,φωτογραφικό υλικό).

Συνολικές προβολές σελίδας

Λίγα λόγια για τον σύλλογο

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αιγείρου Ν.Ροδόπης ιδρύθηκε το 1984 με πολύ μεράκι και αγάπη από τους κατοίκους του χωριού με σκοπό την αναβίωση και προβολή των εθίμων και των παραδόσεων του τόπου μας και την διοργάνωση πνευματικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων.

Αρχειοθήκη ιστολογίου

► 2015 (1)
- ► Ιανουαρίου (1)

► 2014 (12)
- ► Δεκεμβρίου (3)
- ► Νοεμβρίου (2)
- ► Ιουνίου (3)
- ► Μαρτίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (2)

► 2013 (11)
- ► Δεκεμβρίου (9)
- ► Φεβρουαρίου (2)

► 2012 (17)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Οκτωβρίου (7)
- ► Αυγούστου (2)
- ► Ιουνίου (1)
- ► Μαΐου (1)
- ► Ιανουαρίου (5)

► 2011 (29)
- ► Δεκεμβρίου (3)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
- ► Αυγούστου (12)
- ► Ιουλίου (2)
- ► Ιουνίου (3)
- ► Μαΐου (2)
- ► Απριλίου (1)
- ► Μαρτίου (3)
- ► Ιανουαρίου (1)

► 2010 (10)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Οκτωβρίου (1)
- ► Αυγούστου (5)
- ► Ιουλίου (1)
- ► Απριλίου (1)
- ► Μαρτίου (1)

▼ 2009 (12)
- ► Αυγούστου (2)
- ► Ιουλίου (2)
- ► Μαΐου (1)
- ▼ Απριλίου (1)
  - Χορωδία
- ► Μαρτίου (2)
- ► Φεβρουαρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (3)

► 2008 (10)
- ► Δεκεμβρίου (2)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Αυγούστου (2)
- ► Απριλίου (3)
- ► Μαρτίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (1)

► 2007 (1)
- ► Αυγούστου (1)

Το χωριό μας

Η Αίγειρος είναι ένα χωριό 11 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Κομοτηνής,στον Νομό Ροδόπης το οποίο ιδρύθηκε το 1923.

Στο χωριό ζουν Θρακιώτες πρόσφυγες από τη Μούζαλη και το Καβακλί της Ανατολικής Ρωμυλίας και από την περιοχή της Κεσσάνης της Ανατολικής Θράκης. Επίσης εδώ έχουν εγκατασταθεί και λίγες οικογένειες Ποντίων.

Ο κεντρικός ναός της Αιγείρου είναι αφιερωμένος στον άγιο Αθανάσιο· οι πληροφορητές μας επισημαίνουν πως οι Καβακλιώτες ήθελαν να αφιερώσουν το ναό στην Αγία Τριάδα, επικράτησε όμως η άποψη των Κεσσανιωτών για τον άγιο Αθανάσιο, επειδή ο ιερέας του χωριού είχε έρθει απ’ την Κεσσάνη.

Το κεντρικό πανηγύρι του χωριού είναι αφιερωμένο στον άγιο Αθανάσιο (18 Ιανουαρίου) και περιλαμβάνει τα τυπικά στοιχεία ενός θρακιώτικου πανηγυριού·,με το καθιερωμένο κουρμπάνι.

Οι πρόσφυγες από την περιοχή του Καβακλί της Ανατολικής Ρωμηλίας, που εγκαταστάθηκαν στην Αίγειρο και τη Μεσσούνη του νομού Ροδόπης έφεραν μαζί τους την αμπελοκαλλιέργεια, μαζί με τις παραδόσεις, τα ήθη, τα έθιμα και την ανάμνηση της θρακικής τους πατρίδας. Ανάμεσα στα λιγοστά τους υπάρχοντα, που διέσωσαν στη προσφυγιά, ήταν και τα γεωργικά εργαλεία της καλλιέργειας του αμπελιού, οισβανάδες, οι τσάπες, τα δικέλια, οι κόσες και ταπατόφκιαρα, εργαλεία που στο μεγαλύτερο μέρος τους συνεχίζουν να χρησιμοποιούν κατά την καλλιέργεια του αμπελιού, παρά την αναμφισβήτητη εισαγωγή νέων τεχνικών και μηχανικών μέσων σ’ αυτήν. Κατά την προφορική παράδοση της περιοχής, ανεπιβεβαίωτη όμως από ιστορικές πηγές, έφεραν μαζί τους και βέργες από τις ποικιλίες που καλλιεργούσαν στην πατρίδα (παμίδι, μαυρούδι, σέφκα), τυλιγμένες σε βρεγμένες κουβέρτες, ώστε να συνεχίσουν την παραγωγή σταφυλιών και κρασιού στους τόπους της νέας εγκατάστασής τους.

Το αμπέλι αποτελεί, κατά την αντίληψη του λαού, ευλογημένο φυτό, που συνδέεται άμεσα με την χριστιανική λαϊκή λατρεία, αφού το κρασί που παράγεται απ’ αυτό είναι απαραίτητο για την τέλεση του μυστηρίου της θείας ευχαριστίας, του κέντρου της μυστηριακής και λατρευτικής ζωής του ορθοδόξου χριστιανού.

Έκφραση αυτής ακριβώς της τιμής είναι και η σημασία που οι κάτοικοι της Αιγείρου αποδίδουν στη γιορτή του αγίου Τρύφωνα (1 Φεβρουαρίου), του παραδοσιακά καθορισμένου αγίου – προστάτη των αμπελοκαλλιεργητών και των οινοπαραγωγών. Την ημέρα της εορτής του αγίου επισκέπτονταν τα αμπέλια, μεταφέροντας κρασί, ούζο και μεζέδες, για ένα γλέντι που θα γινόταν μέσα στον ίδιο τον εξαγιασμένο χώρο παραγωγής. Για να κάνουν πιο ζωντανή τη συνείδησή τους την παρουσία του αγίου στα χωράφιά τους, αλλά και για να προκαλέσουν μαγικά και συνειρμικά την βοήθεια και την προστασία του, καθώς έμπαιναν στο αμπέλι τους φώναζαν:

Πού ‘σαι, πού ‘σαι Τρύφωνα, για να τους απαντήσει άλλη παρέα, από γειτονικό αμπέλι: ‘Δώ ‘μαι, ‘δώ ‘μαι Τρύφωνα, πίσω από τα μαύρα και τα άσπρα σταφύλια. Ακολουθούσε γερό γλέντι, κατά το οποίο οι παρέες επισκέπτονταν η μία την άλλη και αντάλλαζαν μεζέδες, ενώ η όλη εκδήλωση επισφραγιζόταν και από αγώνες πάλης.

Τα τελευταία χρόνια η Αίγειρος υπήρξε και πρωτεύουσα του καποδιστριακού δήμου Αιγείρου.

Τα Φατίργιακα

Το πανηγύρι της Παναγίας Φανερωμένης στη Μονή Βαθυρρύακος.

Σύμφωνα με το τοπικό έθιμο οι πιστοί διανύουν τα εννιά χιλιόμετρα που απέχει η Μονή από την Κομοτηνή με τα πόδια ενώ πολλοί είναι οι πιστοί από άλλες περιοχές που καταφθάνουν με όποιον τρόπο μπορούν (λεωφορεία, αυτοκίνητα κλπ).
Από πολύ νωρίς το πρωί οι Κομοτηναίοι όπως κάθε χρόνο ξεκινούν πεζοί και με κάθε τρόπο κατά δεκάδες, εκατοντάδες, μικροί και μεγάλοι, μητέρες σπρώχνοντας καρότσια για να πάνε να προσκυνήσουν τη θαυματουργή και ιστορική εικόνα της Φανερωμένης Παναγίας.

Θρησκευτικό κέντρο και πόλος έλξης όλων των Θρακιωτών είναι η Παναγία. Της αποδίδεται το προσωνύμιο «Φανερωμένη» για το θαυμαστό τρόπο με τον οποίο εφάνη η θαυματουργός εικόνα της αφενός και αφετέρου για τα πολλά εξαίσια και παράδοξα φανέντα θαύματα αυτής.

Στο χώρο που βρίσκεται δίπλα στην Μονή επικρατεί ένα χάος από τους λογής λογής μικροπωλητές που βρίσκουν κάθε χρόνο τη ευκαιρία να πουλήσουν την πραμάτεια τους, από παπούτσια έως φρούτα.
Ο κόσμος περιμένει υπομονετικά στη σειρά για να εισέλθει στη Μονή και να προσκυνήσει τη θαυματουργή εικόνα.

Κλίμα κατάνυξης επικρατεί στον αύλειο χώρο τη Μονής όπου ο έραινε τους πιστούς με αγίασμα ενώ μέσα στο εκκλησάκι απόλυτη είναι η ησυχία και η τάξη και όλοι με τη σειρά τους μικροί και μεγάλοι χαιρετούν την εικόνα της Παναγίας.Στη συνέχεια οι πιστοί πηγαίνουν στη πηγή με το αγίασμα που βρίσκεται στην εκκλησία δίπλα για να πάρουν το καθαγιασμένο νερό για το σπίτι τους.

Παλαιότερα, όταν ακόμα δεν υπήρχαν τα σύγχρονα μεταφορικά μέσα, οι πιστοί προσέρχονταν στην ιερά Μονή με τις οικογένειες τους πάνω στα κάρα. Έκαναν ετοιμασίες από τις προηγούμενες μέρες για να περάσουν όλο το βράδυ της παραμονής δίπλα στο μοναστήρι και να πάρουν την ευλογία της Μεγαλόχαρης.

Τρεις είναι οι λόγοι για τους οποίους ο τότε μητροπολίτης Μαρωνείας Τιμόθεος έδωσε το τιμητικό προσωνύμιο «Παναγία Φανερωμένη Βαθυρρύακος». Ο πρώτος σχετίζεται με τον όντως θαυμαστό τρόπο με τον οποίο εφάνη και ευρέθη η ιστορική εικόνα της Θεομήτορος.
Σύμφωνα με την παράδοση η Θεοτόκος επέλεξε να εμφανιστεί σε Οθωμανό Αγά (τσιφλικά), ο οποίος ήταν ο ιδιοκτήτης του αγροκτήματος «Κηρ – Τσιφλίκ» σε μέρος – τμήμα του οποίου υπήρχε η περιοχή Φατήρ – Γιακά πλησίον του άλλοτε ισχυρού χειμάρρου Καρά – Σου (μαρτυρία Στ. Κυριακίδη).

Ο Οθωμανός μουσουλμάνος Αγάς επί τρεις νύχτες έβλεπε στο σημείο όπου βρέθηκε η εικόνα φωτεινό σημείο και κατόπιν συνεννοήσεως με την τοπική εκκλησία έγινε ανασκαφή και ευρέθη η εικόνα. Δικαίως λοιπόν η θαυματουργός εικόνα ονομάστηκε «Φανερωμένη» λόγω του όντως θαυμαστού τρόπου της εμφανίσεώς της στον αλλόθρησκο Οθωμανό Αγά.

Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο δόθηκε η ονομασία «Φανερωμένη» στην ιστορική και θαυματουργό εικόνα είναι τα πολλά και θαυμαστά «φανέντα» γεγονότα που συνδέονται με την εικόνα αυτή της Θεομήτορος. Δύο κορυφαία μετά την εύρεση της εικόνας γεγονότα συνδέονται με την «Φανερωμένη Παναγία». Το πρώτο σχετίζεται με τον θαυμαστό τρόπο εγκαταστάσεως της εικόνας, μετά την ανεύρεσή της, στον ιερό μητροπολιτικό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Κομοτηνής. Επειδή λοιπόν πολλά χωριά της περιοχής διεκδικούσαν την εικόνα της Θεοτόκου, αποφασίστηκε να τοποθετηθεί αυτή πάνω σε άμαξα ώστε τα άλογα ζώα να σταματήσουν την άμαξα εκεί όπου η Θεοτόκος επρόκειτο να εγκατασταθεί.

Τελικά η άμαξα σταμάτησε στον μητροπολιτικό ναό της Κομοτηνής, όπου η εικόνα παρέμεινε μέχρι στις 3 Ιουλίου του 1955, οπότε ο Μαρωνείας Τιμόθεος μετέφερε την ιερή εικόνα στη νεοανεγερθείσα ιερή μονή της Παναγίας Φανερωμένης Βαθυρρύακος.
Το δεύτερο θαυμαστό γεγονός που συνέβη κατά την εγκατάσταση της εικόνας στον μητροπολιτικό ναό της Κομοτηνής σχετίζεται με την θαυμαστή ίαση της ανάπηρης και κωφάλαλης εγγονής του Οθωμανού Αγά, η οποία επιβιβάστηκε στην άμαξα και θεραπεύτηκε.

Ο δε τρίτος λόγος που συνετέλεσε στο να αποδοθεί η προσωνυμία «Φανερωμένη Βαθυρρύακος» σχετίζεται με την προσπάθεια του μακαριστού Μαρωνείας Τιμοθέου να εξαλειφθεί το ξενόφωνο τοπωνύμιο «Φατήρ – Γιακά». Η πρωτοβουλία αυτή του μακαριστού Τιμοθέου βασιζόταν αφενός μεν στο γεγονός ότι η ημέρα της πανηγύρεως σε βάθος ετών γινόταν την 22α και 23η Αυγούστου κάθε έτους, που είναι η ημέρα αποδόσεως της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (εννεάμερα), κατά την οποία έχει επικρατήσει να προσδίδεται το προσωνύμιο «Φανερωμένη» στην Υπεραγία Θεοτόκο.

Αφετέρου δε ο μητροπολίτης Τιμόθεος βασιζόμενος σε σχετική μελέτη και αναφορά του αειμνήστου Κομοτηναίου πανεπιστημιακού διδασκάλου Στ. Κυριακίδη, αναφέρει ότι: «… άξιον ιδιαιτέρας σημειώσεως τυγχάνει το γεγονός, ότι θέσις εν η κείται σήμερον η μονή μνημονεύεται υπό βυζαντινών χρονογράφων και ιστορικών υπό την τοπωνυμίαν «Παναγία».

Θέμα Απλό. Από το Blogger.